Δεν έγινε κάτι τρομερό.
Δεν τσακωθήκαμε, δεν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες, δεν με πρόδωσε.
Απλώς… μια μέρα ξύπνησα και δεν άντεχα να δω ούτε ένα ακόμα story της.
Ήμασταν κολλητές από το πανεπιστήμιο. Από εκείνες τις φιλίες που λένε ότι κρατάνε για πάντα. Γελάγαμε μέχρι δακρύων, κοιμόμασταν αγκαλιά στις εξεταστικές, ξενυχτούσαμε πίνοντας φθηνό κρασί και γράφοντας γράμματα στους μελλοντικούς μας εαυτούς.
Τότε.
Γιατί κάπου ανάμεσα σε δουλειές, σχέσεις, γάμους και χωρισμούς, άρχισα να νιώθω πως έμενα πάντα στην ίδια θέση – ενώ εκείνη μετρούσε βήματα προς τα “εμπρός”. Και μου το θύμιζε συνέχεια.
Πόσο περήφανη ήταν για τον νέο της σύντροφο, τη νέα της δουλειά, τα ταξίδια, το σπίτι που “πήραν μαζί”, το πόσο productive νιώθει όταν ξυπνάει στις 6:00 για yoga.
Μέχρι και για το φιλανθρωπικό της έργο.
Όλα αυτά… δημοσίως.
Με captions του τύπου “όταν θέλεις, βρίσκεις τρόπο”.
Στην αρχή απλώς χαιρόμουν.
Μετά, άρχισα να ενοχλούμαι.
Κάθε φορά που τη συναντούσα, έφευγα με έναν κόμπο στον λαιμό.
Όχι γιατί με έκανε να νιώθω λίγη — αλλά γιατί δεν με ρώτησε ποτέ αν εγώ είμαι καλά.
Δεν την ενδιέφερε η καθημερινότητά μου, μόνο τα νέα της. Δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει για τον εαυτό της. Και αν κάποτε προσπάθησα να ανοίξω το στόμα μου για να πω κάτι που με έκαιγε, το βλέμμα της είχε ήδη χαθεί στο κινητό.
Δεν ήταν κακιά. Ήταν απλώς… αλλού.
Και εγώ, κουρασμένη να προσπαθώ να κρατήσω κάτι που είχε ήδη φύγει.
Το unfollow έγινε ένα απόγευμα Τρίτης.
Χωρίς δράματα. Χωρίς προειδοποίηση.
Και για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωσα ελαφριά.
Όχι γιατί της το “έκανα”.
Αλλά γιατί επιτέλους δεν το έκανα σε εμένα.
Εκείνο το βράδυ, αντί να σκρολάρω τη ζωή της, άναψα κερί, έβαλα μουσική και κάθισα με τον εαυτό μου. Έγραψα σε ένα τετράδιο όλα όσα με βαραίνουν — και άρχισα να τα αποχαιρετώ. Ένα-ένα.
Δεν ήμουν πια κολλημένη σε κάτι που είχε λήξει σιωπηλά.
Δεν είχα απέναντί μου μια εχθρό, αλλά ένα κομμάτι μου που χρειαζόταν αποδοχή και χώρο να φύγει.
Και ξέρεις τι;
Ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε.
Ίσως γελάσουμε όπως τότε.
Ίσως όχι.
Αλλά σήμερα, είμαι φίλη με εμένα. Και αυτό αρκεί.
