Πώς Να Σταματήσεις Να Είσαι Το Google Όλων Των Άλλων

Πίνακας περιεχομένων

• Τι σημαίνει “είμαι το Google των άλλων”;
• Από πού ξεκινάει αυτό το μοτίβο;
• Οι συνέπειες του να είσαι το Help Desk
• Πώς να αρχίσεις να ξεκολλάς από τον ρόλο της “λύσης”
• Η μαγική λέξη: ΟΧΙ (και πώς να τη λες χωρίς να σε τρώνε οι τύψεις)
• Αποσύνδεσε την αξία σου από τη διαθεσιμότητά σου
• Θέσε όρια με αγάπη αλλά σταθερότητα
• Self-Care για την recovering βοηθό όλων
• Βρες ξανά τον ρόλο σου (εκτός από “Λύση”)

Εσύ, η εγκυκλοπαίδεια με πόδια

Γιατι να μάθεις Πώς Να Σταματήσεις Να Είσαι Το Google Όλων Των Άλλων;. Έχεις πει ποτέ «Γκούγκλαρέ το» αλλά τελικά το έψαξες εσύ; Κι όχι μόνο το έψαξες — το έστειλες με link, έκανες και μια μικρή περίληψη για να διευκολύνεις τον άλλον, μην κουραστεί το παιδί.

Αν ναι, καλωσήρθες. Είσαι (ακόμα) μια γυναίκα-σύστημα-υποστήριξης, η walking version του “Just ask her, she knows.” Έχεις γίνει ο προσωπικός βοηθός όλων: από τη συνάδελφο που «δεν τα πάει καλά με το Excel» μέχρι τη θεία που ξεχνάει τον κωδικό της στο Facebook και σε λέει “κομπιούτερ”.

Γιατί τόσες γυναίκες καταλήγουν να είναι το support desk όλων;

Όχι, δεν γεννηθήκαμε με headset στο αυτί και ανοιχτό ticket στο Trello. Αλλά μεγαλώσαμε με το “να είσαι καλή”, “βοήθα όπου μπορείς”, “μην είσαι αγενής”. Κάπως έτσι, από νωρίς, η καλοσύνη έγινε καθήκον και η υποστήριξη… default setting.

Μόνο που ξέρεις κάτι; Δεν είμαστε updates. Δεν χρειάζεται να “τρέχουμε στο background” για να δουλεύουν όλα γύρω μας. Ούτε είμαστε Wi-Fi με ανθρώπινη μορφή.

Τι θέλουμε να πετύχουμε με αυτό το άρθρο

Πρώτον, να αναγνωρίσεις το μοτίβο. Να καταλάβεις πότε (και γιατί) ενεργοποιείται αυτό το mode «ας βοηθήσω εγώ».
Δεύτερον, να το ξεκλειδώσεις. Να δεις πώς μπορείς να αποσυνδεθείς από αυτή τη λειτουργία χωρίς ενοχές και χωρίς να νομίζεις ότι είσαι “κακιά”.
Γιατί το να μη φτιάξεις άλλη μια φορά το βιογραφικό του αδερφού σου, δεν σε κάνει εγωίστρια. Σε κάνει άνθρωπο με όρια.

Και στο τέλος-τέλος, αν κάποιος θέλει βοήθεια… ας το Γκουγκλάρει.

Τι σημαίνει “είμαι το Google των άλλων”;

Αν νιώθεις πως σε ρωτάνε για τα πάντα — από το αν δηλώνονται τα AirBnb στην εφορία, μέχρι πού έχει το καλύτερο σούσι στην πόλη — συγχαρητήρια, έχεις γίνει το ανθρώπινο Google.

Είσαι αυτή που θυμάται τα γενέθλια όλων, που λύνει το πρόβλημα με τον εκτυπωτή χωρίς να τον έχει δει ποτέ, που οργανώνει τη μάζωξη, το δώρο, τη μεταφορά και τις ψυχικές ισορροπίες όλων των υπολοίπων.

Και φυσικά, όταν κάτι πάει στραβά; Ποια παίρνουν τηλέφωνο; Όχι το Google. Εσένα.

Κοίτα, το να βοηθάς δεν είναι κακό. Αντιθέτως, δείχνει ευφυΐα, ενσυναίσθηση και μια πολύ καλά κρυμμένη super δύναμη.
Αλλά το να είσαι συνεχώς διαθέσιμη, το να πρέπει να έχεις πάντα την απάντηση, το σχέδιο και την ψυχραιμία, είναι συνταγή για burnout με side effect τη νευρική κρίση μπροστά από το ψυγείο στις 2 το βράδυ.

Αν κανείς δεν αναρωτιέται πώς τα ξέρεις όλα, αλλά όλοι περιμένουν να τα ξέρεις — ήρθε η ώρα να κάνεις ένα μικρό reboot.

Από πού ξεκινάει αυτό το μοτίβο;

Αυτό το “μόνο εγώ ξέρω πού είναι αποθηκευμένο το συμβόλαιο της γιαγιάς” δεν ξεκίνησε χθες.
Έχει βάθος, έχει ιστορία, και —ναι— έχει και κοινωνική καταβολή.

Πρώτα απ’ όλα, μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι η «καλή» γυναίκα είναι υποστηρικτική, χρήσιμη και πάντα διαθέσιμη. Όχι μόνο στην οικογένεια. Παντού. Στη δουλειά, στη φιλία, στο τυχαίο inbox από γνωστό του πρώην που θέλει “μια μικρή βοήθεια”.

Και κάπου εκεί, κάνει την εμφάνισή του και το Σύνδρομο της Καλής Μαθήτριας. Εκείνο το παλιό, γνώριμο:
«Αν είμαι χρήσιμη, θα με αγαπούν. Αν βοηθάω, θα αξίζω.»
Spoiler: Δεν χρειάζεται να κάνεις Excel για τον μισό πληθυσμό για να αξίζεις.

Υπάρχει κι άλλο ένα plot twist: ο έλεγχος. Όταν απαντάς σε όλα, όταν τα κανονίζεις όλα, νιώθεις ασφαλής. Νιώθεις ότι έχεις το τιμόνι. Ότι δεν θα υπάρξουν εκπλήξεις (ή τουλάχιστον, θα σε βρουν με το Google Sheet έτοιμο).

Και τέλος, ας είμαστε ειλικρινείς: πολλές φορές αποφεύγουμε τη σύγκρουση.
«Κι αν δεν το κάνω και παρεξηγηθεί;»
«Αν θυμώσει; Αν με πει αγενή;»
Οπότε το κάνεις. Ξανά. Και ξανά. Μέχρι που αρχίζεις να θυμώνεις εσύ — με εσένα.

Αλλά όχι πια. Ήρθε η ώρα να σπάσουμε το μοτίβο. Με χιούμορ, αγάπη και… λίγη παραπάνω σιωπή στο κινητό σου.

Οι συνέπειες του να είσαι το Help Desk

Το να είσαι η Google των άλλων έχει το τίμημά του. Κι όχι, δεν πληρώνεται σε ευχαριστώ και likes.

Πληρώνεται σε κόπωση, διάσπαση, θυμό — και σε εκείνο το συναίσθημα ότι έχεις διαλυθεί κομματάκια για να κολλήσεις τα πάντα γύρω σου. Πάμε να τα δούμε αναλυτικά (χωρίς να σε καταρρεύσουμε, promise):

Burnout, το σύνδρομο του «δώσε κι άλλο»

Δίνεις, δίνεις, ξαναδίνεις. Και τελικά τι μένει για σένα; Τίποτα. Εκτός αν μετράμε 3 καμένες τοστιέρες, 5 projects άλλων και μηδέν self-care.

Αποδιοργάνωση, aka «πού πήγε η μέρα μου;»

Σηκώνεις το κινητό “για ένα λεπτό” να απαντήσεις στη μαμά, μετά βοηθάς τη φίλη με το email, και μετά… ωπ, πέρασε το απόγευμα. Οι δικές σου υποχρεώσεις; Θα τις χωρέσεις κάπου ανάμεσα στα μεσάνυχτα και την εξάντληση.

Απώλεια ταυτότητας

Όταν έχεις γίνει η βοηθός όλων, ξεχνάς ποια είσαι χωρίς αυτόν τον ρόλο. Τι σου αρέσει; Τι χρειάζεσαι; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι μόνο για σένα;

Αδυναμία εστίασης

Πας να ξεκινήσεις κάτι δικό σου και ding – μήνυμα. Ξεκινάς να δουλέψεις και bzz – κλήση. Πας να φας και τσακ – “να σε ρωτήσω κάτι γρήγορα;” Η προσοχή σου έχει γίνει φέτα του τοστ: λεπτή, τσαλακωμένη και έτοιμη να σκιστεί.

Θυμός που καταπνίγεται

Δεν είναι ότι δεν θυμώνεις. Θυμώνεις, και πολύ. Αλλά χαμογελάς ευγενικά, γιατί «δεν πειράζει». Και μετά αναρωτιέσαι γιατί σου ανεβαίνει η πίεση κάθε φορά που βλέπεις ειδοποίηση στο κινητό.

Και κάπου εκεί, το σύστημα κολλάει. Δεν χρειάζεται να το κάνεις format — απλώς να πατήσεις pause.

Πώς να αρχίσεις να ξεκολλάς από τον ρόλο της “λύσης”

Δεν χρειάζεται να κλείσεις το κινητό σου για πάντα (εκτός κι αν σε φλερτάρει η ιδέα).
Αλλά αν θες να ξεκολλήσεις από τον ρόλο της “λύσης όλων των προβλημάτων” χωρίς να νιώσεις τύψεις… ξεκινάς από εδώ:

1. Αναγνώρισε το μοτίβο

Μόλις δεις μήνυμα τύπου «καλέ, ξέρεις πώς φτιάχνουν PowerPoint;» και νιώσεις αυτόματο τσίμπημα στο χέρι για να απαντήσεις, πάρε μια ανάσα. Αυτό είναι το cue σου: έχεις μπει ξανά σε λειτουργία «support».

2. Κατάγραψε τις “μικρές” χάρες

Μέτρα πόσες φορές λες «δεν είναι τίποτα» και τελικά σου τρώει 15 λεπτά, 3 νεύρα και μια μέρα απ’ τη ζωή σου.
Μάντεψε: αυτές οι μικρές χάρες… δεν είναι τόσο μικρές.

3. Παρατήρησε τα διαλείμματα που δεν ήθελες να κάνεις

Πόσες φορές διακόπτεις τη ροή σου για να λύσεις κάτι που δεν είναι καν δικό σου; Αν δουλεύεις πιο πολύ για τις ανάγκες των άλλων παρά για τους δικούς σου στόχους… κάτι δεν πάει καλά στο task manager σου.

4. Ρώτα: Αν δεν το έκανα εγώ, τι θα γινόταν;

Θα κατέρρεε το σύμπαν; Θα έμενε ο πλανήτης χωρίς ψάρι στο sushi; Ή μήπως… θα το έβρισκαν τελικά μόνοι τους;

Όχι, δεν είναι εγωιστικό να λες «όχι». Είναι επαναστατικό. Και κάποιες φορές, σωτήριο.

Αν νιώσεις τύψεις; Πες στον εαυτό σου αυτό:
Δεν είμαι η Google. Και ούτε πληρώνομαι σαν αυτήν.

Η μαγική λέξη: ΟΧΙ (και πώς να τη λες χωρίς να σε τρώνε οι τύψεις)

Υπάρχει μια μικρή λέξη, μόλις τρία γράμματα, που μπορεί να σε σώσει από το burnout, το μούδιασμα και την αποσύνδεση από τον εαυτό σου.
Η λέξη αυτή είναι το ΟΧΙ.
Όχι, δεν είναι βρισιά. Όχι, δεν χρειάζεται απολογία.
Και όχι, δεν σημαίνει ότι θα σε διαγράψουν από τη λίστα με τους “καλούς ανθρώπους”.

Το “όχι” είναι ο απόλυτος μηχανισμός αυτοπροστασίας. Αλλά επειδή πολλές από εμάς μεγαλώσαμε με το “μην είσαι αγενής”, το “βοήθα όσο μπορείς”, και το “κρίμα είναι, δε θα σου πάρει πολύ”, το να το πεις μοιάζει κάπως… παράνομο.

Ήρθε η ώρα να το πάρεις πίσω. Και να το χρησιμοποιήσεις σαν εργαλείο, όχι σαν last resort.

Τρόποι να πεις “όχι” χωρίς να γίνεις η κακιά του παραμυθιού

• «Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.»
• «Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο/την ενέργεια να το αναλάβω.»
• «Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να το δοκιμάσεις μόνη/ος σου!»
• Και το διαχρονικό διαμάντι:
  «Δεν γνωρίζω, αλλά μπορείς να το γκουγκλάρεις!» – ναι, αυτό είναι ολόκληρη πρόταση.

Αποσύνδεσε την αξία σου από τη διαθεσιμότητά σου

Το ότι είσαι πάντα διαθέσιμη δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Σε κάνει εξαντλημένο άνθρωπο.

Η αξία σου δεν μετριέται με το πόσους εξυπηρετείς, αλλά με το πόσο πιστή μένεις σε σένα.
Δεν είσαι Wi-Fi. Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι πάντα “on”.

Κάθε φορά που νιώθεις ενοχές επειδή είπες «όχι», θυμήσου:
Το «όχι» σε κάτι που δεν είναι δικό σου, είναι ναι σε κάτι που είναι.
Και αυτό το κάτι, συνήθως, είσαι εσύ.

Πρακτικές ατάκες που σώζουν χρόνο (και νεύρα)

• «Έχω περιορίσει τον χρόνο μου εκτός δουλειάς για να ξεκουράζομαι.»
• «Θέλω να σε βοηθήσω, αλλά δεν προλαβαίνω να το κάνω σωστά.»
• «Ας το ξανασυζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή — τώρα δεν είναι εφικτό για μένα.»
• «Δίνω προτεραιότητα σε κάτι άλλο αυτή την περίοδο.»

Μπορεί να μην είναι εύκολο στην αρχή. Αλλά όπως κάθε τι σημαντικό, εκπαιδεύεται. Όσο πιο συχνά λες «όχι» σε πράγματα που δεν σε εξυπηρετούν, τόσο πιο πολύ ανοίγει χώρος για αυτά που πραγματικά σε εξελίσσουν.

Και στο τέλος της ημέρας; Μπορεί να μην έσωσες το group chat από το τεχνικό πρόβλημα, αλλά έσωσες εσένα. Και αυτό είναι το πιο μεγάλο “ναι” που μπορείς να πεις.

Θέσε όρια με αγάπη αλλά σταθερότητα

Όρια — ακούγονται τρομακτικά, σαν να λες «αντίο» σε κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πιο τρυφερό δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου και στους άλλους γύρω σου.

Τα όρια δεν σημαίνουν απομάκρυνση ή απόρριψη. Σημαίνουν σεβασμό. Σεβασμό στο χρόνο σου, στην ενέργειά σου, και —κυρίως— στον εαυτό σου.

Επικοινώνησε καθαρά πότε είσαι διαθέσιμη και πότε όχι

Μην αφήνεις τους άλλους να υποθέτουν ή να περιμένουν ότι είσαι πάντα στο πόδι. Πες το ξεκάθαρα:
«Αυτή την ώρα ασχολούμαι με δικές μου υποχρεώσεις/ανάγκες.»
«Θα απαντήσω μόλις μπορέσω, όχι αμέσως.»

Μην απαντάς άμεσα σε κάθε μήνυμα — εκπαιδεύεις και τους άλλους

Αν τρέχεις κάθε φορά που ακούς το κινητό, θα δημιουργήσεις… συνήθεια. Οι άλλοι θα περιμένουν πάντα άμεση ανταπόκριση.
Μάθε να κάνεις παύση. Να απαντάς όταν μπορείς. Όχι επειδή πρέπει.

Κάνε χώρο για σένα — και άσε τους άλλους να πάρουν ευθύνη

Το να φροντίζεις τον εαυτό σου δεν είναι εγωισμός. Είναι ανάγκη.
Και αν δεν είσαι εσύ καλά, ποιος θα είναι;
Άφησε τους άλλους να μάθουν να διαχειρίζονται τα δικά τους ζητήματα. Δεν είσαι υπεύθυνη για τη λύση κάθε προβλήματος.

Τα όρια δεν είναι τοίχος, είναι γέφυρα — προς μια πιο υγιή σχέση με τον εαυτό σου και τους γύρω σου.

Μάθε να αποδέχεσαι ότι… δεν είναι δική σου δουλειά

Αυτό το πράγμα που λένε «είσαι υπεύθυνη για τα πάντα»… είναι μύθος.
Δεν χρειάζεται να λύσεις όλα τα προβλήματα του κόσμου για να είσαι αγαπητή, αποδεκτή ή… απλά «καλή».

Δεν είναι δική σου ευθύνη η ευτυχία των άλλων

Μπορεί να σε αγαπάμε γι’ αυτό που είσαι, όχι γι’ αυτό που κάνεις για μας.
Η ευτυχία, η ηρεμία, η τάξη στη ζωή κάποιου άλλου είναι δική του δουλειά.
Και δεν είναι κακό να το πεις δυνατά, γιατί αυτό που κάνεις εσύ — το να παίρνεις πάνω σου τα πάντα — δεν είναι θυσία. Είναι εξάντληση.

Οι άλλοι μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς εσένα (αλήθεια τώρα)

Ναι, μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο να το πιστέψεις.
Ναι, ίσως φοβάσαι ότι «αν δεν το κάνω εγώ, δεν θα γίνει ποτέ».
Αλλά η αλήθεια είναι πως οι άλλοι είναι πολύ πιο ικανοί απ’ ό,τι τους αφήνουμε να δείξουν.
Και πολλές φορές, το να αναγκαστούν να το κάνουν μόνοι τους, τους βοηθά να μεγαλώσουν — όσο κι αν εμείς νιώθουμε σαν να τους αφήνουμε «να πέσουν».

Το να αφήσεις κάποιον να παλέψει λίγο μόνος του είναι και δώρο, όχι τιμωρία

Όσο κι αν μοιάζει σκληρό, το να κάνεις τα πάντα για τους άλλους, τους στερεί μια πολύτιμη ευκαιρία:
Να δοκιμάσουν, να αποτύχουν, να μάθουν και τελικά να πετύχουν.
Το να τους αφήσεις να παλέψουν λίγο μόνοι τους δεν είναι τιμωρία, είναι ένα δώρο αυτονομίας και αυτοπεποίθησης.

Η μεγάλη αλήθεια

Όταν αποδεχτείς ότι δεν είσαι η λύση για τα πάντα, κάνεις χώρο για κάτι πολύ σημαντικότερο:
Την ευτυχία, την ενέργεια και την ηρεμία σου.

Και πίστεψέ το, αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις — σε σένα, αλλά και στους γύρω σου.

Self-Care για την recovering βοηθό όλων

Είσαι σε φάση recovering από τον ρόλο της λύσης για όλα; Τότε πρέπει να μάθεις να φροντίζεις τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής σου — τον εαυτό σου.

Δημιούργησε ιερό χρόνο μόνο για σένα (χωρίς ειδοποιήσεις)

Βάλε το κινητό στο αθόρυβο. Κλείσε τα social media. Ζήτα από τους γύρω σου να σε αφήσουν να έχεις αυτόν τον χρόνο ατόφιο, χωρίς παρεμβολές.
Αυτός ο χρόνος δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη.

Θυμήσου τι σε ευχαριστεί όταν δεν απαντάς σε ερωτήσεις

Τι σε κάνει να χαμογελάς; Μια βόλτα, ένα καλό βιβλίο, μουσική, ή ακόμα και το να μην κάνεις τίποτα — απλώς να υπάρχεις χωρίς υποχρεώσεις.
Κράτα αυτές τις στιγμές σαν θησαυρό. Θα σε γεμίσουν ενέργεια και θα σε επαναφορτίσουν.

Βάλε τον εαυτό σου στο ημερολόγιό σου, κυριολεκτικά

Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά γράψε στο πρόγραμμα σου:
«Self-care time».
Αν το έχεις κανονισμένο, είναι πιο δύσκολο να το ακυρώσεις ή να το αγνοήσεις. Κάνε το σαν ραντεβού που δεν ακυρώνεις ποτέ.

Αναπλήρωσε την ενέργειά σου με πράγματα που δεν αφορούν κανέναν άλλο

Μην περιμένεις να είναι όλα για τους άλλους — βρες πράγματα που σου δίνουν χαρά και ηρεμία μόνο σε σένα.
Ίσως είναι ο καφές που απολαμβάνεις χωρίς βιασύνη, η γυμναστική που σε γεμίζει ή η σιωπή που σε ανακουφίζει.

Αυτά τα μικρά βήματα είναι η αρχή για να αφήσεις πίσω το burnout και να ξαναγίνεις ο εαυτός σου — χωρίς ενοχές, χωρίς πίεση, μόνο με αγάπη και φροντίδα.

Βρες ξανά τον ρόλο σου (εκτός από “Λύση”)

Ας το πούμε καθαρά: Δεν είσαι η εξυπηρέτηση πελατών της ζωής κανενός.
Δεν είσαι η 24/7 hotline που πρέπει να απαντά σε κάθε «πού είναι αυτό;», «τι κάνω τώρα;», «πώς γίνεται το άλλο;».

Είσαι πολλά περισσότερα από τις απαντήσεις που δίνεις και τις λύσεις που προσφέρεις. Είσαι άνθρωπος με όνειρα, ανάγκες, όρια και δικαίωμα στην ηρεμία.

Στο τέλος της μέρας, αξίζεις ξεκούραση, χώρο και αναγνώριση — όχι επειδή βοήθησες, αλλά απλώς επειδή υπάρχεις.
Δεν χρειάζεται να είσαι η λύση για να αξίζεις σεβασμό.

Και να θυμάσαι κάτι πολύ σημαντικό:
Το μόνο που πρέπει να googlάρεις… είναι πότε θα πάρεις τον χρόνο που σου αξίζει για να ξεκουραστείς και να γεμίσεις τις μπαταρίες σου.

Είσαι έτοιμη να αφήσεις πίσω το «Help Desk» και να γίνεις ο εαυτός σου με όλη τη λάμψη που του αξίζει;
Αυτό το άρθρο είναι το πρώτο βήμα — και εγώ είμαι εδώ να σε στηρίξω σε κάθε επόμενο!